وبلاگهایم را دوست دارم. مخصوصا این وبلاگ ِ دخترانه ام را. اینجا هر چه بخواهم مینوسم. اینجا همه ی چهار دیوارش به اختیار ِ خودم است. می توانم از روزهایم و شادی هایم و غم هایم و دوست داشتنی هایم بنویسم. از هر چه که دوست دارم. میتوانم هر عکسی را که میخواهم به اشتراک بگذارم. حتی میتوانم از یک سوژه چندین عکس با زاویه های مختلف بگیرم و به اشتراک بگذارم بدون اینکه با اعتراض کسی مواجه شوم. می توانم از همه ی خوراکی هایم، همه ی چیزهای دوست داشتنی ام، از اتاقم و از لحظه هایم عکس بگیرم و درباره شان بنویسم.
اینجا خیالم راحت است که خواننده ام حتما دوست دارد که از من بشنود، از روزهایم بخواند. اینجا مثل شبکه های اجتماعی نیست که مراقب باشم و حواسم باشد به کسانی که پست هایم را میبینند . اینجا هر کسی سر میزند حتما خوشش می آید که سر میزند. مثل آن جاهای دیگر نیست که از سر ِ قبول دوستی مجبور باشند بخوانند و بعد خوششان نیاید و در پستی طعنه و کنایه نثارم کنند. اینجا برای خودم می نویسم و کسانی که دوستشان دارم و دوستم دارند.
همه ی خواننده های ثابت وبلاگم را دوست دارم. فائزه ی عزیزم که وقتی می بینم از خواندن مطالب وبلاگم و دیدن عکس هایم لذت می برد، بیشتر مشتاق می شوم برای به روز کردنش. نرگس ِ عزیزم که از ایران برایم اس.ام.اس میفرستد که وبلاگ را دوست دارد. فاطمه سادات ِ خوبم که هنوز یک ساعت از ارسال پستم نگذشته ، میدانم خوانده. خواهرهای خوبم که خواننده ی همیشگی ِ همه ی وبلاگ هایم بوده اند و هستند و همه ی کسانی که لطف دارند و دوست دارند از روزهایِ من بخوانند و به همراه شادی هایم شاد شوند و شریک غم هایم باشند. همه ی شان را دوست دارم. همه ی همه شان.
دختــــر زمستــــــان 